Araştırma ekibi, bu hücrelerin varlığının önceden de bilindiğini ancak ilk kez bu kadar net bir şekilde yaşlanma süreciyle moleküler düzeyde nasıl bağlantılı olduklarının ortaya konduğunu belirtti. Nature Aging dergisinde yayımlanan çalışmada, CD4-Eomes hücrelerinin yaşa bağlı hastalıklar ve uzun ömür açısından temel bir rol oynadığı vurgulanıyor.
Senescent hücreler halk arasında “zombi hücreler” olarak da biliniyor. Bölünme yeteneklerini kaybetmiş olmalarına rağmen, çevrelerine iltihap tetikleyici moleküller salgılayarak dokulara zarar veriyorlar. Yaşlandıkça vücutta biriken bu hücreler, hastalıkların ve yaşlanmanın temel nedenlerinden biri olarak kabul ediliyor.
Araştırmada fareler üzerinde yapılan deneyler, CD4 T hücrelerinin senescent hücrelerle karşılaştığında Eomes proteini üreterek özel bir forma dönüştüğünü ve bu zararlı hücreleri hedef aldığını gösterdi. Genetik müdahaleyle bu hücrelerin etkisi ortadan kaldırıldığında ise yaşlanmış hücrelerin daha da arttığı gözlemlendi. Bu durum, CD4-Eomes hücrelerinin yaşlanma sürecine karşı doğal bir savunma mekanizması olduğunu ortaya koyuyor.
Çalışmada ayrıca, karaciğer sirozu gibi kronik hastalık modellerinde de bu hücrelerin koruyucu etki gösterdiği kanıtlandı. CD4-Eomes hücreleri sayesinde skar oluşumunun azaldığı ve yaşlanmış hücre seviyelerinin düştüğü görüldü.
Ben-Gurion Üniversitesi’nden nörofizyolog Alon Monsonego, bu bulgunun bağışıklık sistemini gençleştirerek yaşlanmanın tersine çevrilebileceği görüşünü sorgulattığını ifade etti. “İnsanlar süper güçlü bir bağışıklık sistemine ihtiyaç duymuyor. Yaşlarına uygun, düzgün çalışan bir sisteme ihtiyaçları var” dedi.
Gelecekte yapılacak araştırmalarla bu mekanizmanın insanlar üzerindeki etkilerinin daha iyi anlaşılması hedefleniyor. Özellikle genetik farklılıklar, yaş seviyesi ve diğer faktörlere göre CD4-Eomes hücre tepkilerinin değişip değişmediği incelenecek. Uzun vadede bu hücrelerin seviyesinin artırılması, yaşlanmanın biyolojik etkilerini yavaşlatmak için umut verici bir yol olabilir.
Ancak araştırmacılar, bu yöntemin klinik olarak uygulanabilmesi için mekanizmaların çok daha iyi anlaşılması gerektiğini vurguluyor.
