Fortune dergisine röportaj veren Grogan, hislerini “Yedi yıl boyunca bütün zihnim bu işi başarılı kılmaya odaklanmıştı ve o hedefe ulaştığında tuhaf bir his geliyor. ‘Tamam, oldu. Şimdi ne yapacağım?’ diyorsun. Ama para o boşluğu doldurmuyor” sözleriyle anlatıyor.
Bir zamanlar saatte 5 dolar kazanan bir inşaat işçisiyken, 20’li yaşlarında sıfırdan bir markayı kurup İngiltere genelinde 57 restorana ulaşan Grogan, satış sonrası dönemin “bambaşka bir zorluk” olduğunu itiraf ediyor.
Grogan, zengin olduktan sonra bile hayatının hız kesmesini garip buldu:
“Artık girişimci değiliz, para yöneten insanlara dönüştük. Bu tamamen farklı bir beceri seti. Yatırım araçlarını, hisse senetlerini, tahvilleri öğrenmemiz gerekiyor.”
Lüks malikâneler ya da spor arabalar almak yerine, Grogan hâlâ kirada oturuyor. Ortakları Herman Sahota ve Saul Lewin ile birlikte yılın ilk yarısını “ne yapmak istediklerini düşünmekle” geçirmişler.
Ama bir şeyden emin: Tatil yaparak, keyif sürerek yaşamak istemiyor.
Grogan, “Bir sahilde oturarak yaşayamam. Zihnini meşgul edecek, seni zorlayacak bir şey lazım. Her sabah uyanmak için bir amaç gerekiyor ve şu anda o yok” diyerek içinde kaldığı boşluğu özetliyor.
Yeni bir işe girişmeye hazırlanıyor ama bu kez “muhtemelen yiyecek–içecek sektöründe olmayacak.”
Grogan’ın hissettikleri istisna değil. Başarıya giden uzun ve yoğun yılların ardından gelen boşluk hissi, birçok girişimcinin ortak duygusu.
Airbnb CEO’su Brian Chesky, şirketinin halka arz edildiği dönemi ve milyarder olduğu o anı “hayatının en hüzünlü dönemi” olarak tanımlamıştı.
Chesky, büyürken zengin olmanın tüm sorunlarını çözeceğine inanmış. “Eğer başarılı olursam herkes beni sever, çevrem dolar, hayatım mükemmel olur” diye düşünüyormuş.
Ancak Airbnb’nin değeri 100 milyar dolara ulaştığında, 18 saatlik çalışma günlerinin ardından kendini “her zamankinden daha yalnız” hissetmiş:
“Dağın eteğinde umut vardır” diyor Chesky. “Ama zirveye çıktığında genellikle orada tek başınasındır.”
