The New York Times’ın bölgeden aktardığı habere göre, 25 ile 60 yaş arasındaki erkeklerin çoğu ya ülkeyi terk etti ya da yerel askerlik bürolarından kaçmak için saklanıyor.
Bazıları Tuna Nehri’ni geçerek Moldova’ya kaçarken, diğerleri ormanlarda ve bataklıklarda yaşıyor.
Yerel kadınlar durumu şöyle özetliyor:
“Kasabada sadece çocuklar, yaşlılar ve gidecek yeri olmayan birkaç erkek kaldı.”
Haberde adı “Ivan” olarak verilen bir sakin, kısa bir süre orduya hizmet ettikten sonra geri dönmemeye karar vermiş. Artık günlerini evinden neredeyse hiç çıkmadan, izole bir şekilde geçiriyor.
Benzer durumda olan çok sayıda erkek var; bazıları “gece gündüz kapı çalınır” korkusuyla yaşamaya alışmış durumda.
Vylkove, tarih boyunca Rumen, Osmanlı, Rus ve Ukrayna yönetimleri arasında el değiştirdiği için, burada ulusal kimlik duygusu hep zayıf kalmış.
Bugün ise kasaba, Ukrayna toplumunun içindeki derin bir çelişkinin aynası haline gelmiş durumda:
Bir yanda korku ve kaçış, diğer yanda ülke için savaşma zorunluluğu.
Bazı gençler gönüllü olarak cepheye giderken, büyük çoğunluk kendi evlerinde, ya da Tuna’nın öte yakasında “gözden kaybolmayı” seçiyor.
Bir zamanlar “Ukrayna’nın Venedik’i” olarak anılan Vylkove’de, artık rıhtımlarda balık ağları değil, sessizlik hâkim.
Köyün dar sokaklarında erkek sesleri duyulmuyor, tekneler boş, çocuklar babasız büyüyor.
Köylü bir kadın, durumu “Savaşın en görünmeyen cephesi bazen evin içinde olur. Burada herkes bir şeyden kaçıyor. Kimisi ölümden, kimisi kendi vicdanından” sözleriyle özetliyor.
